.: theKING.gr - Dr. Eduard Schmidt-Focke :.

Αφορμή γι αυτό το άρθρο αποτέλεσαν οι αναζητήσεις μου στο internet, για πληροφορίες σχετικά με τον Schmidt-Focke και τις επιτεύξεις του στις αναπαραγωγές των δίσκων. Τα αποτελέσματα της αναζήτησης ήταν απελπιστικά φτωχά (λίγα links μόνο που παρέπεμπαν στην αγορά του βιβλίου του) για ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο, που επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη του hobby της διατήρησης των δίσκων σε ενυδρεία.

Ακόμα όμως κι η ανάγνωση πριν μερικά χρόνια του βιβλίου που ήταν αφιερωμένο σε εκείνον (Discus Book - Degen, TFH), δεν μου άφησε την εντύπωση πως γνώριζα πραγματικά την ιστορία αυτού του ανθρώπου, που κάποιοι για να αποκτήσουν ψάρια από τις αναπαραγωγές του ξεπούλαγαν τις περιουσίες τους. Εκτός του ότι η αξιοπιστία του συγκεκριμένου βιβλίου αμφισβητήθηκε έντονα, οι πηγές για σχετική πληροφόρηση ήταν περιορισμένες και διάσπαρτες σε διάφορες εκδόσεις. Έτσι σταδιακά συγκέντρωσα κάποιο υλικό, το μελέτησα και αποπειρώμαι εδώ να το παρουσιάσω πολύ συνοπτικά, για να ενημερωθούν κι άλλοι που πιθανόν θα ενδιαφερθούν για τον "Γιατρό" (έτσι ήταν ευρέως γνωστός στους ανθρώπους του hobby - "The Doctor").

Ο Dr. Eduard Schmidt-Focke* γεννήθηκε στην Φραγκφούρτη στις 5 Δεκεμβρίου του 1913. Όταν ήταν σε ηλικία μόλις 9 μηνών ο πατέρας

του έφυγε για τον πόλεμο και την φροντίδα της οικογένειάς του την ανέλαβε ο παππούς του. Εκείνος ήταν που έμαθε στον μικρό Eduard και στον αδερφό του Hans να ξεχωρίζουν τα φυτά της περιοχής τους και να αναγνωρίζουν τα πουλιά από τον ήχο του κελαϊδίσματος τους. Καλλιέργησε μέσα τους την αγάπη και τον σεβασμό για το φυσικό περιβάλλον, στοιχεία που "καθόρισαν" κατά κάποιο τρόπο τις μετέπειτα επιλογές της ζωής των δύο παιδιών. Ο Eduard έμαθε από πολύ νωρίς να αιχμαλωτίζει νεαρά πουλάκια, να βρίσκει τα έντομα που χρειάζονταν για την διατροφή τους και να τα μεγαλώνει με επιτυχία.

Λίγο μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου - σε πολύ μικρή ηλικία ο ίδιος - γοητεύθηκε από την υδρόβια ζωή, κι άρχισε να διατηρεί ψαράκια (κυρίως ζωοτόκα) σε δοχεία για νερό που τα χρησιμοποιούσαν για πλύσιμο. Παρά τις αντιδράσεις των γονιών του, ο μικρός Eduard εφεύρισκε διάφορους τρόπους για να μπορέσει να συνεχίσει το hobby του (ζέσταινε το νερό των δοχείων του με κάρβουνο!) και το 1923 σε ηλικία μόλις 10 ετών, πέτυχε τις πρώτες αναπαραγωγές του σε ψάρια μονομάχους (Betta splendens). Κατά την διάρκεια των σχολικών του χρόνων τα "ενυδρεία" του ήταν συνηθισμένο αντικείμενο μελέτης στην τάξη του. Ακόμα και στις εξετάσεις για την εισαγωγή του για το πανεπιστήμιο επέλεξε ως αντικείμενο τους νόμους του Mendel για την κληρονομικότητα και την εφαρμογή τους στα ψάρια μονομάχους.

Σπούδασε στην Ιατρική σχολή με ειδίκευση στην γυναικολογία και εργάσθηκε στην έρευνα αρκετό διάστημα. Κυρίως χρησιμοποίησε στην ερευνητική εργασία του ψάρια μονομάχους, όπου μελέτησε εκτενώς την επίδραση των ακτίνων-Χ στην αναπαραγωγική τους διαδικασία, καθώς επίσης και την ανάπτυξη και μετάδοση παθογόνων οργανισμών αλλά και καρκινικών όγκων. Οι μελέτες αυτές οδήγησαν σε μεγαλύτερη κατανόηση των συγκεκριμένων ασθενειών αλλά και στην ανάπτυξη φαρμάκων για ανθρώπινη χρήση. Στην διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε ως γιατρός στο ανατολικό μέτωπο στον Καύκασο, όπου επίσης μετέφερε τους μονομάχους του και πειραματιζόταν σε μεθόδους καταπολέμησης της ελονοσίας από την οποία υπέφερε το 10% των στρατιωτών. Χρησιμοποιώντας Αφρικανικούς βατράχους πέτυχε να μειώσει αισθητά τον χρόνο αναμονής στα test εγκυμοσύνης εκείνης της εποχής. Ποτέ κατά την διάρκεια αυτών των ερευνών δεν άφησε τα ζώα να υποφέρουν και πάντα οι επεμβάσεις γίνονταν υπό την επίδραση αναισθησίας, όπως είχε ο ίδιος τονίσει αργότερα.

Ήταν ο πρώτος ομιλητής στο πρώτο Συνέδριο Γυναικολογίας που έγινε στην Γερμανία μετά τον πόλεμο με θέμα τα πειράματά του με τα test εγκυμοσύνης. Με αφορμή μάλιστα αυτή την εργασία του προσκλήθηκε και εργάσθηκε σε μια ερευνητική πανεπιστημιακή κλινική όπου δίδασκε παράλληλα, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε εξ' αιτίας του ιδιαίτερα ανταγωνιστικού περιβάλλοντος που επικρατούσε.

Στην συνέχεια μαζί με τον αδερφό του Hans Schmidt δημιούργησε την εταιρία "Tropicaquarium" στην Φραγκφούρτη που εισήγαγε και εμπορευόταν τροπικά ψάρια. Έτσι είχε κι ο ίδιος πολύ διαθέσιμο χώρο και εξοπλισμό για να ασχοληθεί με τις αναπαραγωγές κυρίως των μονομάχων αλλά και πολλών άλλων ειδών (neon tetras, gouramis κ.α.) Ταξίδεψε πολλές φορές στην Νοτιοανατολική Ασία για να συλλέξει είδη του γένους Betta, που στην συνέχεια αναπαρήγαγε με ιδιαίτερη επιτυχία, δημιουργώντας πολλές νέες "ράτσες" (neon μονομάχους, μαύρους μονομάχους κ.α.)

Αργότερα με την επαγγελματική ιδιότητα του γυναικολόγου εγκαταστάθηκε στο Bad Homburg, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί εκτός από το σπίτι και το ιατρείο του, έστησε και τις εγκαταστάσεις αναπαραγωγής των δίσκων του, που διατηρούσε στο μαλακό νερό από πηγές των βουνών Taunus.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο Dr. Eduard Schmidt-Focke πέτυχε την πρώτη αναπαραγωγή άγριων πιασμένων καφέ δίσκων, που είχε προμηθευτεί από κάποιον έμπορο στην Ολλανδία. Το νέο δημοσιεύθηκε στα περιοδικά της εποχής κι έτσι ακουαρίστες απ' όλο τον κόσμο άρχισαν να τον επισκέπτονται για να μάθουν τα μυστικά του. Το 1960 ο Dr. Axelrod τον προσκάλεσε στο Σικάγο για να του απονείμει την διάκριση του "Εξέχοντος Επιστήμονα-Μελετητή των ψαριών της χρονιάς, 1959" και να μιλήσει για τις επιστημονικές του έρευνες με το είδος Betta splendens. Τότε του έδωσε και τον πρώτο άγριο πιασμένο πράσινο δίσκο, για την φροντίδα & αναπαραγωγή του οποίου έγραψε στο περιοδικό TFH το 1962. Παρότι ποτέ ο ίδιος δεν ταξίδεψε στην Ν. Αμερική, είχε σχεδόν από την αρχή τα καλύτερα δείγματα δίσκων που συλλέγονταν εκεί. Επιφανείς συλλέκτες όπως ο Harald Schultz, o Willie Schwartz και ο Heiko Bleher άρχισαν να τον προμηθεύουν με τα πιο όμορφα ψάρια που έβρισκαν, για να προχωρήσει στις πετυχημένες αναπαραγωγές του. Πάντοτε ζητούσε αναλυτικές πληροφορίες για τις τοποθεσίες που πιάστηκαν οι δίσκοι, γιατί προσπαθούσε με τις αναπαραγωγές του να αναδείξει τα χαρακτηριστικά χρώματα κάθε περιοχής.

Η πρώτη επιτυχημένη αναπαραγωγή άγριων πιασμένων δίσκων από τον Schmidt-Focke

Στο Bad Homburg όπου ζούσε το νερό που χρησιμοποιούσε για τις αναπαραγωγές του τα πρώτα χρόνια προερχόταν από πηγές στο βουνό και είχε αγωγιμότητα 40μS περίπου και pH περίπου 6. Αργότερα καθώς οι κλιματικές συνθήκες άλλαζαν αλλά κυρίως η μόλυνση εξαπλωνόταν, αναγκάσθηκε να επεξεργάζεται το νερό που χρησιμοποιούσε μέσω τύρφης και αντίστροφης όσμωσης.
Γενικά είχε ως αρχή να μην τοποθετεί ποτέ τους δίσκους του σε "κοινωνικού" τύπου ενυδρεία με άλλα είδη ταυτόχρονα, αλλά και να τους φιλοξενεί πάντα σε ενυδρεία χωρίς καθόλου υπόστρωμα (άμμο ή χαλίκι) γιατί το θεωρούσε το ιδανικότερο μέσο ανάπτυξης παρασίτων. Ήταν επίσης αντίθετος στα κεντρικά συστήματα φίλτρανσης και κάθε ενυδρείο του είχε το δικό του ξεχωριστό φιλτράρισμα. Αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα κυκλοφορητή κι ένα μικρό δοχείο που περιλάμβανε υαλοβάμβακα τυλιγμένο σε ρολό και το τοποθετούσε εσωτερικά σε κάθε ενυδρείο, για να φιλτράρει τα αιωρούμενα σωματίδια και τα υπολείμματα τροφής. Τον υαλοβάμβακα τον καθάριζε κάθε δύο ημέρες ξεπλένοντάς τον με ζεστό ή καυτό νερό. Αυτή η μέθοδος του εξασφάλιζε άριστη ποιότητα νερού με την μικρότερη δυνατή παρουσία παρασίτων. Άλλαζε κατά μέσο όρο το 25% της ποσότητας του νερού κάθε ενυδρείου καθημερινά.

Στις δεκαετίες του 1960 και του '70 χρησιμοποιούσε κυρίως νερό από πηγές στο βουνό στο οποίο αναπαρήγαγε και μεγάλωνε τα νεογνά ψάρια χωρίς πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια όμως ήταν αναγκασμένος να επεξεργάζεται το νερό που χρησιμοποιούσε, λόγω της αλλαγής της ποιότητας του νερού από τις πηγές. Έτσι χρησιμοποιούσε αντίστροφη όσμωση και τύρφη και το αναμείγνυε σε αναλογία 50-50. Η "πατέντα" του άλλωστε που έγινε γνωστή ως "peat bomb", ήταν η μέθοδος επεξεργασίας του νερού μέσα από τύρφη πριν την χρήση του στα ενυδρεία, με ιδιαίτερα καλά αποτελέσματα. Το νερό που έπαιρνε μετά την επεξεργασία είχε pH μεταξύ 6 και 6.5, αγωγιμότητα 70-80 μS και η θερμοκρασία κατά την χρήση του ήταν κατά μέσο όρο 28ο C.

Ο Schmidt-Focke (αριστερά) με τον Jack Wattley (δεξιά) στο Bad Homburg

Η αναπαραγωγή άγριων πιασμένων δίσκων είναι σίγουρα δύσκολη υπόθεση με αμφίβολα αποτελέσματα. Τα ψάρια αυτά σχεδόν πάντα περνάνε μεγάλες περιόδους χωρίς καθόλου τροφή. Από την τοποθεσία συλλογής μέχρι τις εγκαταστάσεις των χονδρεμπόρων στην Βραζιλία περνάνε αρκετές εβδομάδες καθ' οδόν, με μόνη φροντίδα τις πολύ συχνές αλλαγές νερού. Οι χονδρέμποροι στην συνέχεια τους κρατούν κατά εκατοντάδες σε μεγάλες δεξαμενές, ταΐζοντας τους σε αραιά διαστήματα και συνήθως με ξηρά τροφή που δεν είναι εύκολα αποδεκτή. Υπό αυτές τις συνθήκες τα ψάρια που έχουν προσβληθεί από παράσιτα τα μεταδίδουν εύκολα και στα υγιή ψάρια αλλά περισσότερο στα πιο αδύναμα και ευπαθή.

Κατά την διάρκεια μεγάλων περιόδων χωρίς τροφή τα αναπαραγωγικά όργανα (όλων των ζώων καθώς και των ανθρώπων) ατροφούν, γιατί δεν είναι απαραίτητα για την επιβίωση. Στους δίσκους, σύμφωνα πάντα με τις παρατηρήσεις του Dr. Schmidt-Focke η κατάσταση αυτή επηρέαζε κυρίως τα αρσενικά. Πολύ συχνά κατέληγαν στείρα ή τουλάχιστον πολύ λιγότερο γόνιμα. Τα θηλυκά απεναντίας επανέρχονταν πολύ σύντομα. Είχε κάνει αρκετές δοκιμές με προσθήκη βιταμίνης Ε (την βιταμίνη της γονιμότητας) στην διατροφή τους, χωρίς όμως να διαπιστώσει κάποια αισθητή βελτίωση της κατάστασης. Αντίθετα ενέσεις απ' ευθείας στα ψάρια με γοναδοτροπίνη ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές. Ο ίδιος ισχυριζόταν πως τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με τους δίσκους ήταν πιο εύκολο να αναπαράγει άγρια πιασμένα ψάρια, γιατί όλα ερχόντουσαν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ' ότι αργότερα, πολύ πιο υγιή χωρίς προβλήματα παρασίτων.

Ο διαχωρισμός του φύλου στα άγρια πιασμένα ψάρια είναι πολύ δύσκολος. Γενικά τα περισσότερα από αυτά τα ψάρια που διατίθενται στο εμπόριο είναι αρσενικά, γιατί συνήθως είναι πιο μεγαλόσωμα, πιο όμορφα (το σχήμα του σώματος και οι χρωματισμοί) και γι αυτό τα προτιμούν οι συλλέκτες και οι έμποροι. Τα αρσενικά έχουν κατά κανόνα μεγαλύτερα πτερύγια από τα θηλυκά (ραχιαίο και πτερύγιο της κοιλιάς). Αντίθετα με τα άγρια πιασμένα ψάρια, είναι πολύ ευκολότερο να ξεχωρίσει το φύλο των δίσκων σε ψάρια που αναπαράγονται αρκετές γενιές σε ενυδρεία και προέρχονται από το ίδιο είδος, γιατί συνήθως τα αρσενικά και τα θηλυκά αναπτύσσουν συγκεκριμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά. Τα αρσενικά κατά κανόνα μεγαλώνουν πιο γρήγορα, είναι πιο μεγαλόσωμα και εμφανίζουν τα χρώματά τους νωρίτερα.

Σχετικά με την διατροφή των δίσκων του, πάντοτε προτιμούσε τις ζωντανές τροφές που παρήγαγε ο ίδιος. Είχε δοκιμάσει μια τεράστια ποικιλία από τροφές (γαρίδες γλυκού νερού, λάρβες κουνουπιών, διάφορα αμφίποδα, δάφνιες κλπ). Φυσικά είχε δοκιμάσει καρδιά μοσχαριού και γαλοπούλας. Για την καρδιά μοσχαριού ως τροφή των δίσκων άκουσε για πρώτη φορά το 1960 όταν είχε βρεθεί στο Σικάγο**. Του το είχε προτείνει ένας έμπορος ψαριών φίλος του Dr. Axelrod. Στην Αμερική από τότε χρησιμοποιούνταν ορμόνες σε μεγάλη κλίμακα στην εκτροφή βοοειδών. Ακολουθώντας αυτή την διατροφή τα επόμενα χρόνια και χωρίς ακόμα να έχει συνδέσει τα δύο γεγονότα, πρόσεξε πως κάποιοι από τους δίσκους του εμφάνιζαν μυτερές ακμές στο τελείωμα του ραχιαίου πτερυγίου τους (κάτι που ποτέ δεν συναντιέται σε άγρια πιασμένα ψάρια). Αρχικά μάλιστα αυτό το γεγονός του φάνηκε ελκυστικό. Μετά από παρατηρήσεις κατέληξε πως δεν ανταποκρίνονται όλα τα είδη δίσκων με τον ίδιο τρόπο στην διατροφή με καρδιά μοσχαριού. Το βέβαιο πάντως ήταν πως ξεχωρίζοντας ψάρια από την ίδια γέννα που δεν ταΐστηκαν ποτέ με καρδιά μοσχαριού, κανένα από αυτά δεν εμφάνισε μυτερή ακμή στο ραχιαίο πτερύγιο.

Οι ορμόνες μέσω της διατροφής ή απ' ευθείας στο νερό αποθηκεύονται κυρίως στους λιπώδεις αλλά και στους μυϊκούς ιστούς των ψαριών. Οδηγούν σταδιακά στην μείωση της γονιμότητας των αρσενικών κυρίως ψαριών, ακόμα και στην πλήρη στειρότητα. Επίσης στην φτωχή παραγωγή δερματικών εκκρίσεων για να θρέψουν τα νεογνά τους όταν είναι γονείς.

Για να αποφύγει όλες αυτές τις αρνητικές επιδράσεις στα ψάρια του, αντικατέστησε πλήρως την διατροφή με καρδιά μοσχαριού με κρέας Ισλανδικού θαλάσσιου κάβουρα και πάντοτε προσέθετε φυτικά στοιχεία που είναι απαραίτητα στην ανάπτυξη των δίσκων (μπανάνα, χυμό καρότου, άλγη σε σκόνη κλπ). Κατά την διάρκεια της παρασκευής των τροφών του ποτέ δεν τις ζέσταινε πολύ, για να μην χαθούν τα πολύτιμα θρεπτικά συστατικά τους. Με βάση την εμπειρία του οι κόκκινες λάρβες κουνουπιών ήταν από τις καλύτερες τροφές για να ωθήσουν τα ενήλικα ψάρια στο ζευγάρωμα. Ο Dr. Ulrich Baensch είχε βρει ότι περιείχαν ένα αμινοξύ, που δεν ήταν διαθέσιμο σε καμιά άλλη ζωντανή τροφή, και βοηθούσαν στην ανάπτυξη των αναπαραγωγικών ορμονών στα ψάρια.

Από παρατηρήσεις του οι δίσκοι που είχαν υποστεί θεραπείες που συμπεριλάμβαναν έκθεσή τους σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες (+35οC), είχαν προβλήματα γονιμότητας. Είναι γνωστό και από τα θηλαστικά που έχουν εξωτερικά γεννητικά όργανα πως έκθεσή τους σε πολύ ψηλές θερμοκρασίες οδηγεί σε στειρότητα. Έτσι μετά από αυτές τις διαπιστώσεις σταμάτησε ο ίδιος να εφαρμόζει τέτοιου είδους θεραπείες στα ψάρια του.

Τα ενυδρεία που φιλοξενούσαν τα αναπαραγωγικά ζευγάρια του ήταν διαστάσεων 100x50x50cm (ΜxΠxΥ) και δεν είχαν δικό τους φωτισμό (μόνο τον φωτισμό του δωματίου).

Διατηρούσε πάντοτε δύο αναπαραγωγικές σειρές από τα είδη που τον ενδιέφερε να αναπαράγει για την επίτευξη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Είχε αισθητά καλύτερα αποτελέσματα επιλέγοντας τα καταλληλότερα ψάρια από κάθε σειρά και ζευγαρώνοντάς τα. Πάντα τα πιο γρήγορα αναπτυσσόμενα και όμορφα ψάρια προέρχονταν από υγιείς γονείς που δεν είχαν μεταξύ τους συγγένεια. Ζευγαρώνοντας συγγενικά ψάρια (αδέρφια μεταξύ τους ή γονείς με παιδιά) σύντομα (μετά την 2η - 3η γενιά) είχαν προβλήματα ανάπτυξης (ποτέ δεν έφθαναν σε τελικό μέγεθος πάνω από 12cm) και γεννούσαν πολύ περιορισμένο αριθμό αυγών που συχνά δεν ήταν καν γονιμοποιημένα.

Κατόπιν παραίνεσης του Jack Wattley δοκίμασε να μεγαλώσει με τεχνητό τρόπο νεογνά, χωρίς όμως επιτυχία. Διαβάζοντας ένα άρθρο του Dr. Heinz Bremer και του Dr. Ulrich Walter από την τότε Ανατολική Γερμανία, κατάλαβε τι πραγματικά συνέβαινε με αυτή την διαδικασία. Μελέτες τους στις εκκρίσεις του δέρματος ενήλικων δίσκων που μεγάλωναν νεογνά, έδειξαν ότι οι εκκρίσεις αυτές περιείχαν μόνο υδατάνθρακες και λιπαρά σε χαμηλές συγκεντρώσεις. Τρεφόμενα όμως με αυτό τον τρόπο τα νεογνά έπαιρναν επιπλέον και κάποια βακτήρια που συντελούσαν στην δημιουργία της εντερικής τους χλωρίδας. Χωρίς αυτά τα βακτήρια δεν θα ήταν δυνατόν αργότερα να χωνέψουν τις πρωτεΐνες της κατοπινής τους διατροφής και να αναπτυχθούν σωστά. Το πάγκρεας των νεογνών δεν ήταν αρκετά ώριμο για να παράγει τα απαραίτητα υγρά για την διάσπαση και αφομοίωση των πρωτεϊνών. Έτσι μπορούσαν να εξηγηθούν και οι παρατηρήσεις του πως νεογνά που είχαν μεγαλώσει μακριά από τους γονείς τους, είχαν συχνά σχήμα oval σχήμα στο σώμα τους καθώς μεγάλωναν, αλλά και γενικά περιορισμένη σωματική ανάπτυξη. Έτσι πολύ σύντομα εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Φρόντιζε να μην υπάρχουν μεταβολές στην ποιότητα του νερού που φιλοξενούνταν νεογνά, γιατί είχε παρατηρήσει πως τέτοιες αλλαγές (pH, θερμοκρασία και αγωγιμότητα) είχαν σαν αποτέλεσμα δυσμορφία στην ανάπτυξη των βραγχίων και των ραβδώσεων στο σώμα των ψαριών.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 παρουσίασε μετά από σειρά επιλεκτικών αναπαραγωγών, την ράτσα που τον έκανε διάσημο σ' όλο τον κόσμο, τους turquoise δίσκους που ξεκίνησαν από άγρια πιασμένα ψάρια από το Rio Purus. Ήταν ψάρια με φανταστικές πρασινογάλαζες ραβδώσεις που διέτρεχαν όλο τους το σώμα, σε μια χρωματική βάση έντονα καφέ-κόκκινη. Έκαναν πολύ μεγάλη αίσθηση γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν παρουσιασθεί ξανά τέτοια ψάρια. Παρότι αργότερα κι άλλοι εκτροφείς παρουσίασαν τους δικούς τους turquoise δίσκους (π.χ. ο Jack Wattley που ξεκίνησε από ψάρια που είχε πάρει από τον Schmidt-Focke) ο ίδιος ποτέ δεν σταμάτησε να προσπαθεί να βελτιώσει την εμφάνιση αυτής της ράτσας, δημιουργώντας ψάρια εκπληκτικής ομορφιάς. Συνέχισε με αυτή την ράτσα δοκιμάζοντας και με άγρια πιασμένα ψάρια από την περιοχή του Lago Manacapurú παίρνοντας ακόμη πιο εντυπωσιακά ψάρια.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του '60 εμφάνισε στην αγορά ράτσα που είχε turquoise χρώμα σώματος αλλά με πολύ λίγες ρίγες

(ονομάσθηκε cobalt blue για πρώτη φορά το 1982 από τον Heiko Bleher σ' ένα άρθρο σε ενυδρειακό περιοδικό και καθιερώθηκε έκτοτε). Αυτά τα ψάρια προέκυψαν από επιλεκτικές διασταυρώσεις της ήδη καθιερωμένης ράτσας turquoise δίσκων, με άγρια πιασμένα ψάρια από την περιοχή Tefé του Αμαζονίου (πράσινοι δίσκοι). Αργότερα τις δεκαετίας του '70 και '80 βελτίωσε ακόμη περισσότερο την εμφάνιση των ψαριών αυτών (σχήμα σώματος και πτερυγίων), παίρνοντας δίσκους χωρίς σχεδόν καθόλου ρίγες.

Την δεκαετία του '70 επίσης ασχολήθηκε με διασταυρώσεις υπό-ειδών δίσκων όπως Heckel από τον Rio Negro με μπλε δίσκο από τον Rio Purus. Αναρωτιόταν για την διατήρηση ή μη της μαύρης γραμμής των Heckels στους απογόνους τους. Στην πρώτη γενιά ένα ποσοστό περίπου 30% είχαν εμφανή την μπάρα. Στην δεύτερη γενιά κάποια ψάρια εξακολουθούσαν να την έχουν (ορισμένα μόνο από την μια πλευρά του σώματός τους), αλλά στην τρίτη γενιά περίπου 100 νεογνά ήταν όλα χωρίς την μαύρη μπάρα. Παρότι οι απόγονοι από τέτοιες διασταυρώσεις ήταν κάθε φορά αριθμητικά λίγοι, κάποια από τα ψάρια αυτά ήταν πολύ εμφανίσιμα. Η περαιτέρω ανάπτυξη τέτοιων διασταυρώσεων αποδείχθηκε δύσκολη, αλλά γενικά αυτές οι προσπάθειες έμειναν γνωστές με το όνομα "Heckel Crosses"

Το 1977 παρουσίασε μια πραγματικά "βελτιωμένη" εκδοχή του turquoise δίσκου του. Είχε προκύψει από σειρά επιλεκτικών διασταυρώσεων από άγρια πιασμένα ψάρια από την περιοχή του Lago Manacapuru, του Rio Ica και φυσικά της ήδη ώριμης πια ράτσας των turquoise δίσκων, σε συνδυασμό με δοκιμές στις διατροφικές επιλογές. Ονομάσθηκε Red-Turquoise, ονομασία που κυκλοφορεί ακόμη και σήμερα στο εμπόριο, αφορά όμως ψάρια πολύ κατώτερης εμφάνισης από τα "πρωτότυπα" που είχε δημιουργήσει εκείνος. Το χαρακτηριστικό τους ήταν το έντονο κόκκινο χρώμα στα πτερύγια και σαν σωματικό "φόντο", με συνεχόμενες turquoise ραβδώσεις που διέτρεχαν όλο το σώμα. Σήμερα είναι πολύ σπάνιο να συναντήσει κανείς στο εμπόριο τέτοια ψάρια.

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 παρουσίασε την παραλλαγή του turquoise δίσκου που πήρε την εμπορική ονομασία "Checkerboard". Επρόκειτο για "τροποποιημένο" turquoise δίσκο με ραβδώσεις διακεκομμένες σε όλο το σώμα του ψαριού, που έδινε την εντύπωση του "μωσαϊκού". Τo 1983 και σε συνεργασία με τον Γερμανό εκτροφέα Siegfried Homann, παρουσίασαν μια άλλη παραλλαγή του συγκεκριμένου ψαριού που έγινε γνωστό με την εμπορική ονομασία "Pearl discus". Τα ψάρια αυτά είχαν πολύ έντονο κόκκινο χρώμα σαν σωματικό "φόντο" και διάσπαρτους turquoise σχηματισμούς σ' όλο το σώμα που θύμιζαν πέρλες.

Τέλος παίρνοντας από τον Heiko Bleher σπάνια ψάρια που συνέλεξε ο ίδιος, με έντονο κόκκινο χρώμα σώματος, αρχικά από τον Rio Tapajos και αργότερα το πασίγνωστο δείγμα από τον Rio Icá, δημιούργησε τους πρώτους πραγματικά κόκκινους δίσκους, που βελτιώνονταν γενιά με γενιά.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι πρόγονοι των περισσότερων από τις σύγχρονες ράτσες δίσκων, που κολυμπούν στα ενυδρεία των ακουαριστών σε όλο τον κόσμο, είχαν ξεκινήσει με την μια ή την άλλη μορφή από τα ενυδρεία του Dr. Eduard Schmidt-Focke.

Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Schmidt-Focke ήταν πως παρά τις μοναδικές επιτεύξεις του, ποτέ δεν διεκδίκησε εγωιστικά κάτι απ' όλα αυτά. Όλοι όσοι τον ήξεραν ποτέ δεν τον είχαν ακούσει να λέει: "η ανακάλυψή μου", "η αναπαραγωγή μου" κλπ. Απεναντίας πολλοί σημαντικοί εκτροφείς δίσκων (όπως ο Jack Wattley, o Lo Wing Yat, o Siegfried Homann κι ο Willy Brockskothern) ακούγονταν συχνά να αναφέρουν πως το αρχικό stock κάποιας όμορφης ράτσας που παρουσίαζαν στην αγορά, το είχαν πάρει από τον "Γιατρό".

Ο Dr. Eduard Schmidt-Focke πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1998, σε ηλικία 85 ετών, μετά από μακρόχρονη ασθένεια. Άφησε πίσω του μια μεγάλη οικογένεια: 3 γιους και μια κόρη από τους δύο πρώτους γάμους του και 10 εγγόνια. Άλλες δύο κόρες από τον γάμο του με την κα Focke με 4 ακόμη εγγόνια. Το ενδιαφέρον του όμως για το hobby του ενυδρείου δυστυχώς δεν το κληρονόμησε κανείς από τους απογόνους του.

Ο Schmidt-Focke ποτέ δεν έβγαλε πολλά χρήματα από το hobby. Απεναντίας συχνά οι ανάγκες επισκευών του σπιτιού του λόγω της παρουσίας τόσων ενυδρείων, τον δυσκόλεψαν οικονομικά. Πολλοί άλλοι όμως έβγαλαν πολλά χρήματα χρησιμοποιώντας το όνομά του με πολλούς τρόπους: "Schmidt-Focke" δίσκοι που δεν είχαν καμιά σχέση με τον ίδιο εμφανίζονταν συχνά στην αγορά. Χομπίστες & έμποροι που αγόραζαν νεαρά ψάρια από τον ίδιο τα πουλούσαν στην συνέχεια σε τιμή πενταπλάσια, χρησιμοποιώντας το όνομα "Schmidt-Focke". Πολλοί κατασκευαστές εξοπλισμού που του έστελναν για δοκιμή ή απλά για δώρο προϊόντα τους και μετά τα εμφάνιζαν στην αγορά με την ετικέτα "tested by Dr. Schmidt-Focke".

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η επικοινωνία του με τους εκδότες των εντύπων που αρθρογραφούσε, αλλά και με τους εκατοντάδες χομπίστες κι εκτροφείς απ' όλο τον κόσμο, έγινε ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της ασθένειάς του. Πιο δύσκολο για εκείνον όμως ήταν όταν αναγκάσθηκε να δώσει τους λίγους τελευταίους δίσκους που του είχαν απομείνει γιατί δεν μπορούσε πλέον να τους φροντίσει.

Κλείνοντας, παραθέτω ένα σύντομο απόσπασμα από την προσωπική αυτοβιογραφία του Schmidt-Focke που γράφτηκε το 1990:

Η ζωή μου στα γηρατειά
Το 1985 σε ηλικία 72 ετών, έκλεισα την επαγγελματική μου (ιατρική) σταδιοδρομία. Όλη μου την ζωή εργάσθηκα ως γυναικολόγος, παραμένοντας ανεξάρτητος από οποιονδήποτε "εργοδότη". Τότε ξεκίνησε η επονομαζόμενη "λαμπερή συνταξιοδότηση". Μετά από μια αποτυχημένη εγχείριση προστάτη και μερικά εμφράγματα, τώρα βρίσκομαι σε μια κατάσταση "ανικανότητας" κι έτσι άρχισα να κοιτάζω προς τα πίσω, την ζωή που έχει περάσει.

Υπήρξα επιτυχημένος στην επαγγελματική μου ζωή. Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσής μου σε διάφορες κλινικές εργάσθηκα σε όλους τους τομείς της επιστήμης μου. Κατόρθωσα να συντομεύσω το μέχρι τότε test εγκυμοσύνης που χρησιμοποιούσε ποντίκια και διαρκούσε 8 ημέρες, σε μία ημέρα, χρησιμοποιώντας Αφρικανικούς βατράχους. Ο κύριος υποστηρικτής μου ήταν ο αδερφός μου, Hans-Rolf. Ήμουν ο πρώτος ομιλητής στο πρώτο Γυναικολογικό Συνέδριο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά από αυτό δύο καθηγητές μου προσέφεραν την θέση του επιστημονικού βοηθού στα ινστιτούτα τους και το ξεκίνημα των δικών μου μαθημάτων στα πανεπιστήμιά τους.

Στην Γυναικολογική Κλινική του Αμβούργου επέτυχα την μεταφορά καρκινικών όγκων μεταξύ ψαριών μονομάχων και την πρόκληση αλλαγής φύλου μετά από αφαίρεση ωοθηκών σε θηλυκά. Μελέτησα την πρόκληση βλαβερών επιπτώσεων των ακτίνων -Χ σε ψάρια. Μετά την δημοσίευση των εργασιών μου ο Dr. Axelrod με προσκάλεσε σ' ένα συνέδριο στο Σικάγο όπου μου απένειμε τον τίτλο του "Εξέχοντος Επιστήμονα - Μελετητή Ψαριών της Χρονιάς, 1959" ***

Την καλύτερη περίοδο της ζωή μου την πέρασα μέσα στην φύση στην ύπαιθρο μαζί με τον παππού μου τον Peter Krayer, που ήταν δάσκαλος ο ίδιος αλλά και εκπαιδευτής άλλων δασκάλων. Η σπουδές μου αργότερα στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο και στην Ελβετία διεύρυναν επιπλέον τους ορίζοντές μου.

Συνάντησα πολλούς ανθρώπους στις αποστολές μου για την αναζήτηση και συλλογή ψαριών στην Νοτιοανατολική Ασία. Μετά την Ιατρική μου εκπαίδευση δημιούργησα μια εταιρία εισαγωγής και εμπορίας τροπικών ψαριών μαζί με τον αδερφό μου Hans, που σύντομα έγινε από τις μεγαλύτερες στο είδος της εταιρίες στην Ευρώπη. Αυτού του είδους η εμπορική δραστηριότητα δεν με ενδιέφερε πραγματικά κι έτσι επέστρεψα στην άσκηση της ιατρικής ειδικότητάς μου στο Bad Homburg, στην Γερμανία. Τώρα το μόνο που απέμεινε είναι το hobby μου, η διατήρηση και εκτροφή των πιο όμορφων και με λαμπερά χρώματα ψαριών της λεκάνης του Αμαζονίου, των δίσκων. Στα νερά που ζουν στην φύση ελεύθερα δεν υπάρχει ίχνος μόλυνσης κι αυτό τα καθιστά ιδανικά ζώα για να υποδείξουν την έκταση της μόλυνσης του δικού μας περιβάλλοντος. Έχουν μια κατά κάποιο τρόπο αλλεργική αντίδραση στο νερό της βρύσης μας και θα μπορούσαν ακόμη και να πεθάνουν σε αυτό. Για 30 χρόνια δεν είχα αυτό το πρόβλημα με τα άγρια πιασμένα ψάρια.

Βιομηχανικές εκπομπές ρύπων, όξινη βροχή, φυτοφάρμακα και καυσαέρια αυτοκινήτων, όλα αυτά τα οποία έχουν μολύνει ακόμη και τα υπόγεια νερά, αποτελούν τα κυριότερα προβλήματα στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου.

* Το οικογενειακό του όνομα ήταν Eduard Schmidt, αλλά πρόσθεσε και το επίθετο της συζύγου του στο δικό του (Focke), επειδή εκείνη ήταν το τελευταίο μέλος της οικογένειάς της και το επίθετο θα χανόταν, γιατί δεν απέμενε άλλο μέλος να το χρησιμοποιήσει.

** O Heiko Bleher αναφέρει μια διαφορετική εκδοχή για το πώς εισήχθη στο hobby η χρήση της καρδιάς μοσχαριού ως διατροφικής επιλογής των ψαριών: Τον Δεκέμβριο του 1967 καθώς είχε επισκεφθεί τον Dr. Eduard Schmidt-Focke για να του παραδώσει ψάρια που είχε συλλέξει ο ίδιος στον Αμαζόνιο, συζητούσαν τρόπους βελτίωσης των διαθέσιμων τροφών για τους δίσκους. Εκεί του ανέφερε για πρώτη φορά πως ο ίδιος χρησιμοποιούσε καρδιά μοσχαριού κομμένη σε λεπτές φέτες με ξυράφι, με πολύ καλά αποτελέσματα. Του το είχε προτείνει ο πατέρας του που ήταν χασάπης, προκειμένου να έχει μία αισθητά φθηνότερου κόστους τροφή, επειδή τον είχε ήδη δει να ταΐζει τα ψάρια του με βοδινό κρέας. Στην συνέχεια ο Dr. Eduard Schmidt-Focke το δοκίμασε, κι έτσι σιγά-σιγά διαδόθηκε στους εμπόρους και στους χομπίστες όλου του κόσμου κι έγινε ένας από τους πιο διαδεδομένους τρόπους διατροφής των δίσκων.

*** 34 χρόνια αργότερα έλαβε ξανά μια σημαντική διάκριση: Τον Μάρτιο του 1993 κέρδισε το βραβείο VDA της Γερμανίας για την επιστημονική του δουλειά με τα ενυδρειακά ψάρια.

Βιβλιογραφία - Αναφορές:
Schmidt-Focke's Discus Book, Bernd Degen, TFH Publications Inc. 1990
The World of Discus II, A life for Discus, Dr Eduard Schmidt-Focke, BL Video Aquapress
Aqua Geographia Magazine, Vol. 17, 1998, Aquapress
Discus Brief Magazine, Vol. V, Issue I 1998
Discus book Vol. II, Captive bred forms and hybrids, Bleher - Göbel, Aquaprint Verlags GmbH

Μπορείτε να βαθμολογήσετε το συγκεκριμένο άρθρο (παρουσίαση), επιλέγοντας την κατηγορία που σας εκφράζει καλύτερα από τις πέντε που ακολουθούν. Κάθε επισκέπτης μπορεί να συμμετέχει στην συγκεκριμένη αξιολόγηση, μόνο μία φορά.


			αντρεασ 16/05/2009 13:14:39


	πολι καλο


			yiapas 15/07/2009 07:21:39


	πληροφορίες που πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να τις βρείς στο διαδίκτυο και αν τις βρείς δεν τις συναντάς συγκεντρωμένες!!! Συγχαρητήρια για την πραγματικά λαμπρή δουλειά.


			StavrosM 26/07/2009 02:56:12


	Η αγαπη του για το χομπυ μας ηταν πραγματικα ανιδιοτελης, ηταν ενας αληθινος ανθρωπος και γιατρος. Ελπιζω το εργο του να συνεχιστει με την ιδια ανιδιοτελεια και αγαπη για τα ζωα και το περιβαλλον.


			jonny 20/11/2009 15:38:55


	Υπέροχο καλογραμμένο άρθρο με πολλές πληροφορίες. Μακάρι να υπήρχαν πολλοί "Γιατροί" στις μέρες μας!


			ioannis 23/02/2010 09:41:38


	ενδιαφέρον είναι με πολλά στοιχεία!


			κωσταβαρας χρηστος 09/01/2013 11:47:11


	πολυ καλο συγχαρητηρια μπραβο σας που μας δινεται την δυνατοτητα να το διαβαζουμε

Όνομα ή Ψευδώνυμο:

Σχόλιο:

Αποδέχομαι τους όρους συμμετοχής για τον σχολιασμό.

Συγκεντρωτικά στατιστικά στοιχεία σχετικά με όλα τα άρθρα του theKING.gr:

	Σύνολο δημοσιεύσεων:		18

	Σύνολο εμφανίσεων:		257.188

	Σύνολο φωτoγραφιών:		386

	Σύνολο σχολίων:		172

	Σύνολο αξιολογήσων:		1.061

	Mέσος όρος αξιολογήσων:		4,8/5

Οι περισσότεροι δίσκοι που φιλοξενείτε στα ενυδρεία σας αυτή την περίοδο, είναι:


	Διασκεδάστε δοκιμάζοντας τις γνώσεις σας και μάθετε πληροφορίες για τους δίσκους. Ο διαθέσιμος χρόνος για κάθε απάντηση είναι ένα λεπτό.